Tweega Medica ondersteunt Marieke Dekker in KCMC. Zij is een van de weinige neurologen in heel Tanzania en doet al jaren achter elkaar geweldig werk in het grote ziekenhuis. Haar man Marco werkt eveneens in en voor het ziekenhuis aan diverse technische projecten. Hieronder vertelt Marieke:

“Het grote ziekenhuis waar we werken heeft de afgelopen maanden heel geleidelijk een niet nader omschreven angst en onderdrukking van zich afgeschud, die echter diep en langdurig heeft ingewerkt.
Die ziekte heeft echter nog steeds bij voorkeur geen naam. Virale longontsteking; trouble breathing: unexpectedly passed away. De durfal gebruikt C-19. Toe maar.
In het vorige regime is zo veel ontkend dat mensen dat ook zijn gaan geloven- ondanks dat iedereen waarschijnlijk inmiddels wel iemand kent die overleden is met ademhalingsproblemen. Als ik visite loop en een patiënt aan de zuurstof zie die zo maar een aandoening zou kunnen hebben die overeenkomt met het feit dat er een pandemie gaande is, wordt er gegeneerd gegiecheld, weggekeken of worden de schouders opgehaald. Op de isolatieafdeling wordt naast bewezen behandelingen ook nog vrolijk een cocktail vitamines en andere onzin gegeven om het gevaar te bezweren.
Vaccins hebben echter ook dit land bereikt met een indrukwekkend snelle ‘roll out’, en gelukkig zijn wij beiden nu ook gevaccineerd. Onze vaccins kwamen ietsje eerder dan het landelijke programma, maar moesten nog door een collega binnengesmokkeld worden in ’n koffiebeker met ijsklontjes.

In andere landen wordt misschien gegeneerd gedaan door mensen die zich hebben laten misleiden door de media en ervoor kiezen zich niet te laten vaccineren. In dit land is het tegenovergestelde helaas waar. Mensen die zich nu al wel hebben laten vaccineren zijn daar vaak niet uitgesproken over, maar laten het besmuikt en met gedempte stem weten (nadat ze eerst schielijk om zich heen hebben gekeken). Mijn collega’s en ik merken dat een veel grotere groep artsen nu wacht tot wij al dan niet omvallen, robots worden, of paarse draaikolkjes in onze irissen ontwikkelen. En als dat niet het geval is, willen zij zich misschien dan maar ook laten vaccineren. Maar eigenlijk gaat niemand de discussie aan over de voor- en nadelen, gewend als ze zijn om te zwijgen over alles dat met de epidemie te maken heeft.
In Europa hebben we nog een lange weg te gaan hebben om al die samenzweringen-vrezende mensen te overtuigen van het nut van vaccineren. Maar voor het perspectief: denk maar eens aan Tanzania! Alles kost tijd, en wij komen nu eenmaal van iets verder.”