Hilde vertelt:
“We zitten op het terras en proosten op onze succesvolle week. Afgelopen dagen was het dan eindelijk zo ver, we hebben een trainingsweek over liesbreukoperaties met matjes gegeven. Het is een project waar ik al mee begonnen ben toen ik werd ingewerkt door Niek (mijn voorganger). Ik had het al tijdens mijn tropenopleiding bedacht en voorbereid nadat ik door mijn opleider en oud tropenarts Frank Garssen werd meegenomen naar Ghana om voor de organisatie ‘operation hernia’ liesbreuken met muskietennet-matjes te opereren. Toen de chairman van deze organisatie, Chris Oppong, ook nog eens enthousiast was om met de matten te beginnen in Tanzania was ik om; in mijn ziekenhuis gaan we beginnen met deze betere techniek en ik wil graag al mijn liesbreukoperaties met matten doen. Zo gezegd, zo gedaan.
Liesbreuken komen over de hele wereld veel voor, met name bij mannen en al helemaal in landen waar veel zwaar fysiek werk wordt gedaan. Zo ook dus in Tanzania. Het is vervelend en vaak pijnlijk om een liesbreuk te hebben, maar het grootste probleem is dat deze liesbreuk beklemd kan raken waardoor er, als je pech hebt, een stuk darm in je liesbreuk vastzit en je een darmperforatie kunt krijgen. Als je daar dan weer te lang mee door blijft lopen kun je er zelfs aan dood gaan. Reden genoeg dus om liesbreuken te opereren!
Veel onderzoeken hebben aangetoond dat je liesbreuken beter niet direct kan dichthechten omdat de kans dan veel groter is dat ze terug komen. Je kunt beter een matje gebruiken. Aangezien deze matten erg duur zijn, zijn er mensen geweest die hebben onderzocht of je hier ook muskieten-netten voor kunt gebruiken. Deze zijn van hetzelfde materiaal gemaakt. Het blijkt goed te werken!
Zodoende kunnen we nu ook deze betere techniek gaan gebruiken op plekken in de wereld waar de doorsnee patiënt niet genoeg geld heeft voor een matje en de zorgverzekering, als men die al heeft, dit niet dekt. Een organisatie in Engeland, ‘operation hernia’, heeft hier een project van gemaakt en stuurt deze matten gratis steriel op.
Zodoende had ik beschikking over liesbreuk-matjes en kon ik mijn collega’s gaan trainen. Het leek me echter beter om ook de artsen in opleiding tot chirurg in Bugando te gaan trainen en de matjes voor hen beschikbaar te maken voor als ze als chirurg later teruggaan naar hun district ziekenhuizen. Zo hebben we een groter bereik met het trainen van dokters en kunnen we er hopelijk voor zorgen dat in een groter deel van Tanzania matjes beschikbaar worden voor de gemiddelde patiënt. Dr Kotecha, een chirurg in Bugando, werd hier enorm enthousiast van en samen hebben we deze week georganiseerd. Het had nogal wat voeten in aarde, maar het is gelukt. Samen met een chirurg/operation hernia trainer uit Engeland hebben we afgelopen week alle laatstejaars chirurgen in opleiding, nog een aantal dokters van de chirurgie en twee van mijn collega’s uit Sengerema getraind. Iedereen was laaiend enthousiast en ik natuurlijk mega trots, het was echt een geweldige week!
We hebben ook met de hospital director besproken om de matjes lokaal in Bugando te gaan steriliseren zodat we het hele project ‘selfsustainable’ kunnen maken. Stap voor stap, maar ik heb het gevoel dat dit gaat lukken; dit was in ieder geval een goede start! Kotecha oppert dat ik moet beloven om over een jaar terug te komen voor de jaarlijkse trainingsweek. Misschien inderdaad wel een goed excuus om jaarlijks terug naar Mwanza en Sengerema te mogen komen voor als ik straks weer terug ben in Nederland…”
Rian Jager (tropenarts) al vanaf april 2018 Hilde van Susante gaan opvolgen in Sengerema Hospital. Hieronder stelt ze zichzelf voor.
Omdat het ziekenhuis in Congo financieel wordt ondersteund door een houtkapbedrijf zijn veel voorzieningen aanwezig, maar de overheidsvoorzieningen schieten ernstig tekort- zoals de zorg voor mensen met HIV en AIDS en Tuberculose.
Ik kijk er naar uit om in Sengerema aan de slag te gaan en het stokje van Hilde over te nemen (vooral na de afgelopen maanden in de kou en regen in Nederland te hebben gelopen.) Mijn passie ligt voornamelijk in het vergroten van de kennis door onderwijs en training van lokale staf. Het liefst zie ik dat zij uiteindelijk taken van mij kunnen overnemen waardoor ik mijzelf uiteindelijk “onnodig” kan maken.
Ook het begeleiden van de Nederlandse co-assistenten lijkt me erg leuk.
In Congo-Brazzaville heb ik besprekingen over overleden patiënten opgezet, iets waar zowel de artsen als de verpleegkundigen veel van hebben geleerd. Dit zou ik in Sengerema ook graag weer willen doen.
Op dit moment ben ik druk bezig met het regelen van alle nodige papieren om me te registreren en zal ik nog een intensieve taalcursus in Swahili gaan volgen om straks goed voorbereid aan de slag te kunnen.
(Wie meer over mijn belevenissen in Congo wil weten, zie www.rianjager.com.)”
