Suzanne Boeree en Willem Koops zijn sinds april dit jaar uitgezonden naar Kabanga. Hier werken zij samen met Tweega-collega Grace. Naast hun reguliere werk zijn zij ook druk met de vele (bouw)projecten in het ziekenhuis. Ook voor deze uitzending naar Kabanga is de AFAS Foundation onze duurzame funding partner. Veel dank aan de AFAS Foundation!
Het is november en dat betekent dat de regen is losgebarsten in Kabanga. Onder een golfplaten dak waar de regen op roffelt zien we hoe de natuur het water gulzig opneemt en langzaam weer tot leven komt. Terwijl buiten alles zich herpakt, bruist het leven binnen de ziekenhuismuren in volle vaart verder. Na een paar ongelofelijk drukke maanden is de rust weer een beetje wedergekeerd: mensen moeten naar hun shamba’s (farms), dus de minder urgente problemen kunnen weer even wachten.
Dat geeft ons iets meer tijd voor onze overvloed aan projecten. Er wordt druk – je zou het bijna manisch kunnen noemen – gebouwd in Kabanga. Er zit al een dak op de co- en stafhuizen, onze nieuwe maternity begint serieus vorm te krijgen, er ligt een foundation voor een gigantisch magazijn en met sloop- en bouwwerk wordt langzaamaan een nieuwe ziekenhuisingang gerealiseerd.
Om het bouwen zo (kosten)efficiënt mogelijk te laten verlopen, hebben we een bakstenenmachine en eigen truck aangeschaft – we verwachten dat deze aankopen zich binnen korte tijd zullen terugverdienen. Ook hergebruiken we de overblijfselen van de sloop (gruis, zand, steen) om bijvoorbeeld bakstenen en fundering te maken. Zo worden we steeds zelfvoorzienender en circulairder!
Ook op het gebied van Quality Improvement worden stappen gezet. Het team heeft een grote interne audit uitgevoerd waar mooie, concrete verbeterpunten uit voortgevloeid zijn. Dit zullen we nu ieder kwartaal doen, zodat we onze eigen voortgang goed kunnen monitoren.
Kazi iendelee (het werk gaat door) in het ziekenhuis. Op 29 oktober waren de verkiezingen – ongetwijfeld hebben de meeste lezers meegekregen met welk ongekend geweld de protesten zijn neergeslagen. Het internet was bijna een week volledig afgesloten in het gehele land en in de grote steden waren er grote rellen. Gelukkig was het in Kabanga rustig, maar in Mwanza was het erg onveilig. Bugando, ons verwijsziekenhuis, nam geen patiënten aan en het was voor de ambulance niet veilig om te rijden. Intussen hadden we op de kinderafdeling een jongetje van twaalf jaar met een diepe bloedarmoede en te weinig bloedplaatjes, een enorme milt en lever en een bloedneus die niet te stoppen was. De jongen had dringend een transfusie met bloedplaatjes nodig, maar moest daarvoor verwezen worden. Al onze pogingen om hem toch “gewoon” bloed te geven hebben helaas uiteindelijk niet tot zijn overleven geleid. Situaties als deze wennen nooit – het is vechten tegen de tranen bij de realisatie hoe oneerlijk de wereld in elkaar steekt.
Desalniettemin zien we ook steeds meer mensen wel gered worden, omdat we steeds een beetje meer middelen en kennis vergaren waardoor de kwaliteit in het ziekenhuis steeds een beetje beter wordt. Dat is dan tegelijkertijd ook de grote motivator om door te gaan met ons werk: zodat er over een aantal jaar geen twaalfjarige jongetjes meer hoeven dood te gaan door een gebrek aan middelen.
